Yahudiler ve Kulüp üzerine…

Pandemi sürecinin vazgeçilmez bir alışkanlığı da Netflix oldu… Önceleri, akşam yemeği sonrası kanal kanal gezerek siyasi tartışma programlarından birinde karar kılıp, gece yarısına kadar oyalanıyorduk. Sonra o programlar bıktırdı, Netflix’e dönüldü

-Neden mi? Önce, Mark Twain’e atfedilen söz: “Kısa yazacak kadar zamanım yoktu…” 

Sonra, Twain’in toprağı bol olsun da, yahu kardeşim bir konu 4 saat boyunca işlenebilir mi? Ne olur anlatacaklarınızın can alıcı noktalarını içeren bir yazı kaleme alsanız, paylaşsanız da, biz de bir çırpıda okusak, bilgilensek?

Yoook, ille de ekranda saatlerce anlatılacak…

Üstelik çoğu kez hazırlıksız gelen konuşmacılar… Soruya değil de, kafasındakilere odaklanan, hem de “her telden çalan” konuşmacılar. Kaba saba üslup… Rating uğruna körüklenen tartışmalar, hepsi bıktırdı vallahi.

Şimdi bir de siyasiler kervanı başladı ekranlarda…  Aç akıllı telefonunu, video çekim moduna getir, geç karşısına, dakikalarca konuş… Biliyorum, iktidar kanallarında size asla geçit yok ama bu kendi yaptırdığınız videolarla  (teknik altyapıdan uzak) izlendiğinizi mi düşünüyorsunuz? Bence çok iyimsersiniz.

Peki, ne kaybedersiniz aklınızdakileri derli toplu kaleme alıp, onlarca sosyal mecradan birini seçip paylaşsanız?

İmdaat, bıktık yahu bu görüntü kirliliğinden…

-E canım sen de Yahudiler, Kulüp dedin bak nerelere getirdin sohbeti

-Haklısınız, derhal asıl konuya dönüyorum

Netflix alışkanlığından söz ediyorduk. Geçenlerde bizim ailenin gençlerinden duydum, “The Club” (Netflix yayınlarında İngilizce tanıtım koşulu varmış!) Dizisini övüyorlardı. Hemen biz de ekran karşısında yerimizi aldık, 6 bölümlük diziyi günlerce tadına doyamadan izledik… İstanbul’da iyi koşullarda yaşarken, yıldırım hızıyla uygulamaya konulan Varlık Vergisinin (*) acımasız kapanına kısılan Sefarad Yahudisi bir ailenin trajik öyküsü anlatılıyordu.

Başroldeki Matilda’ya hayat veren Gökçe Bahadır’a, onun kızı (yetimhanede büyüyen) gencecik Raşel’i oynayan Asude Kalebek’e, Çelebi rolündeki Fırat Tanış’ın unutulmayacak oyununa hayran olmamak elde değildi. Yapım ekibinin seçtiği mekanlar, kostümler 40’lı yılları yansıtmada çok başarılıydı. Aile fertlerinin kendi aralarındaki konuşma dili “Ladino”nun dizide oyuncular tarafından çok başarılı kullanıldığını da paylaşımlardan öğrendik.

O yılları yansıtan detaylar bile dizide çok başarılıydı, Galata Kulesinin “kulesinin olmayışı” örneğinde olduğu gibi… Belki nazarlık olabilecek bir unsur benim dikkatimi çekti. Filmin açılış sahnesinde, hapishanedeki Matilda ve arkadaşları (elektrik kesildiği için mi?) gaz lambası ve yakılan mumlarla aydınlatılan koğuşta radyo dinlerken, hükümetin genel af ilan ettiğini duyup seviniyorlar, oysa hapishanede eskinin dev ahşap konsollu radyosu dinleniyor.

-“Elektrik kesildiyse radyo nasıl dinlenebilir? O kocaman ahşap radyo transistörlü olabilir miydi?”

Diye düşünmekten kendimi alamadım.

Olsun, yıllarca Yeşilçam’da sakız gibi çiğnenen, ne hikmetse hep Yahudileri, Rumlar’ı, Ermenileri karikatürize eden klişe senaryolardan sonra Kulüp herkese iyi geldi. Gerçi “sonradan olaylar nasıl gelişti?” Diye meraktayız, belki yeni bölümleri de çekilir, keyifle izleriz…

Şimdilik, “Adio kerida” (hoşçakal sevgilim) diyelim mi?

(*) https://www.karar.com/amp/yazarlar/yildiray-ogur/kulup-dizisinin-yedinci-bolumu-donemin-sartlari-1591220