Spor ve kardeşlik

Sevgili okurlarım…
Bu kez farklı bir konuda yazmaya karar verdim.
Merak etmeyin!.. Mesajım daha önceki yazılarımdan farklı olmayacak…

Malum, Avrupa Futbol Şampiyonası nedeniyle futbolla haşır neşir olduğumuz günler geçirdik. Futbolu sevenler için hakikaten güzel saatler yaşadık.

Tahmin ettiğiniz üzere yazım futbolla alakalı olacak. Beni bu konuda kalem oynatmaya iten iki olaydı. Biri izlediğim bir TV programı, diğeri kupa finali sonrasında yaşananlar.

Avrupa Futbol Şampiyonası’nın finali bildiğiniz gibi İngiltere’nin başkenti Londra’da yapıldı. Finalistlerden biri İtalya diğeri de ev sahibi ülke İngiltere idi. 

İngiltere saha avantajını kullanmadığı ve kupa İtalya’ya gitti. Bunu hazmedemeyen İngiliz taraftarlar daha doğrusu holiganlar Londra’yı cehenneme çevirdi. Önüne gelene saldırdılar ve ortalığı adeta bir savaş alanına çevirdiler.

Hayretler içinde olayları seyrederken, kendilerini hem futbolun hem de medeniyetin beşiği ilan edenlerin bu denli vahşileşebilmelerinin nedenlerini düşündüm. 

Aslında spor kardeşlik olmalı, spor insanların eğlence içinde yarışmaları olmalı, insanların bundan keyif alıp yakınlaşmaları olmalı… Ne yazık ki Londra’da bunun tam tersi yaşandı.

Bunları düşünürken aklıma son dünya kupası maçlarında ekrandan izlediğim bir manzara geldi. Hiç unutmuyorum, Japonya-Belçika maçıydı... Hakemin maçın bittiğini ilan eden düdüğünün ardından Japon seyirciler stattan hemen ayrılmamış, ellerinde çöp torbaları ile tribünleri temizlemişlerdi… İşin ilginç yanı maç Japonya’da değil Rusya’daydı…

Ne güzel bir ders değil mi? Tabii anlayana!..

O manzarayı ekrandan izlerken aklıma bizim piknikçiler geldi. Maalesef yiyip içip çöplerini toplamadan ortalıkta bırakıp giden o kadar çok insanımız var ki…
Japonları takdir ederken ülkemizde tamamen farklı bir alışkanlığın olmasına vatanım adına üzüldüm. Üzüldüm çünkü şehirlerimiz, memleketimiz hepimizin evidir. Evimizi temiz tutmamız gerekmez mi? Çok mu zor artıklarımızı toplayıp çöp kutusuna atmak? Bu sorunun cevabını hepimiz vermeliyiz.

Bu yazıyı kaleme almama vesile olan birinci hadise buydu. İkincisi ise bir TV programı demiştim. O programı izlerken hem sevindim hem de gurur duydum. Dört büyük spor kulübümüzün başkanı aynı masada buluştular, futbolumuzun ilerlemesi ve dünya markası olması için adeta bir beyin fırtınası yaptılar.

Her birinin gösterdiği samimiyet, birlik mesajı ve çözümleri beni çok mutlu etti. Böyle samimi, dostluk ve kardeşlik toplantılarını özlemişiz. Diğer yöneticilerimiz de birbirlerini kırmadan, kavga etmeden memleketimizin sorunlarını böyle medeni ortamlarda konuşsalar ve çözüm arasalar ne güzel olur değil mi?

Bayramlar kardeşlik, sevgi ve affetme zamanları değil mi? Haydi bayram hepimize ilham versin, sevgi her yöne dağılsın.

Bu vesile ile Kurban Bayramınızı kutlar nice bayramlara sağlıkla erişmemizi dilerim.
Sevgi ve saygılarımla