Güzel günler gelirken..

Hiçbir şey göründüğü gibi değildir dışarıdan..

Çok üzgün olup, sessizce gülümseyebilir; çok mutlu olup, sakince devam edebiliriz yaşamaya.

En önemli şey ise, içimizdeki hisleri sahiplenip, her birini olduğu şekliyle kabul edebilmek…

Korku, hüzün, mutluluk, sevgi, ikilem, özlem, hırs, tutku hepsi bizim için. Hepsi ruhumuz için.

Her biri bize ait, bizim deneyimimiz.

O gün anlamlandırmakta zorlandığımız “başımıza” gelenler, hayatın bize getirdikleri, bir süre sonra “işte bu yüzdenmiş” dedirtir bize.. Dolayısıyla isyan etmemek gerek hiçbir yaşanana. Bizi yoran bütün duygularımıza nefes almak, geldiği şekliyle kabul etmek gerek.

Üzülmekten, düşmekten korkma. Nefes var oldukça, yeniden mutlu olacak, yeniden kalkacaksın ayağa.

Korkuyu sevgiyle, hüznü sevgiyle kabul et. Öğreniyorsun çok.

Kabul et gerçeğini ve yürümeye devam et.

Hüzün gelebildiği gibi, güzel günler de gelmeye devam edecek.

Sevgide kal, nefes al.

Sevgim ile,

Yael