Prof. Dr. Ersin Kalaycıoğlu: “Türkler kural tanımaz bir toplum”

Siyaset bilimi hocası Prof.Dr. Ersin Kalaycıoğlu’yla,  deprem felaketinin ülkedeki yansımalarını,  yaklaşan seçimleri, kırsaldan kente büyük göçlerin geniş halk yığınlarının tutum ve davranışlarını nasıl değiştirip büyük şehirlerde yaygın alt kültürler oluşturduğunu ve Ankara’nın iç politikasının dış politikaya etkilerini konuşuyoruz. Ersin Hoca’yla konuşmamız virgülüne dokunmadan şöyle gelişiyor:

Türkiye’de siyaset, özellikle de son deprem felaketlerinden sonra çok sıkıştı. Bu sıkışıklıktan çıkma imkanı var mı?

E.K.- Tabii ki bu sıkışıklıktan çıkacak da nasıl çıkacak?

Bugünü anlamak ve değerlendirebilmek için 2017 halk oylamasından sonra 2018 yılından itibaren kurulmuş olan Sultanizm Rejimi’nden başlamamız gerekiyor. Bu rejimin temel özelliği tek bir kişinin şahsi kararına göre yönetimin mümkün olması. O Anayasa, yasa, kural, kurum tanımıyor. Zaten tanısa tek bir kişinin şahsi kararıyla yönetim olmaz.

Böyle bir dönemde belli değişimlerin yapılabilmesini mümkün kılan bazı kurallar, prosedürler olması gerekiyor. Ama Sultanizm’de bunların hiç biri yok. Sultanizm’in değişmesi ya da gelişmesi diye bir şey söz konusu değil. Böyle olunca da büyük bir istikrarsızlık yaşanıyor. Kuralsızlık esas. Kuralsızlık içinde kişisel değerlendirmelere göre yönetim esas. Anayasa’nın 8. Maddesi yürütme organını kaldırdı. Yerine yürütmenin Cumhurbaşkanı’ndan ibaret olduğunu kabul etti. Yani Türkiye’de yürütme yok. Ya da yürütme tamamıyla kişiselleşmiş durumda.

Durum böyle olunca da bir tahminde bulunmanız mümkün değil. Bu demokrasi değil, melez bir rejim.

Hibrid tabir edilen bir rejim mi?

E.K.- Hibrid ya da melez rejim. Melez rejimde demokrasi olmadığı için demokrasinin kuralları çalışmıyor. Demokrasilerde seçimler var. Seçimler belli kurallara, belli niteliklere sahip olmak üzere düzenleniyor. Yani seçimler özgür ve adil olarak yapılmak durumunda. Biz böyle bir seçim sistemine sahip değiliz. Özgürlük ortamı yok.

HAVUZ MEDYASI

- Medya tekelleşmiş durumda...

E.K.- Sadece o değil. Medyadaki yayınların   sansürlenmesi söz konusu. Ayrıca otosansür de var. Çünkü çok ciddi mali yükümlülükler uygulanıyor.

- Bu durumda Türkiye’de özgür bir seçim yapmak mümkün mü?

E.K.-Sınır Tanımayan Gazeteciler Örgütü’nün (Reporters Sans Frontieres) yıllık raporları var. Bu raporlarda Türkiye 10 yıldır dünyanın en büyük gazeteci hapishaneleri arasında sayılıyor. Bunun ötesinde Freedom House Türkiye’yi 2016’dan itibaren özgür olmayan, otoriter ülke olarak tanımlıyor.

Dünya Adalet Projesi’nin (World Justice Project) 2022 verilerine göre Türkiye 139 ülke arasında 117. sırada. Yani en otoriter ülkelerin bile arkasında kalmış; demokrasi olmanın özelliklerini yitirmiş. Onun için özgür bir seçim ortamı mümkün değil. Yani 1950’de Demokrat Parti’yle CHP’nin üstünde anlaşmış olduğu özgür ve serbest bir ortamda özgür ve adil bir seçim yapma çizgisinden geriye düşmüşüz.  Şu anda 1950’deki değil, resmen 1946’da yapılan seçimlere daha yakın durumdayız.

Sizin bu anlattıklarınıza bakarsak hiç bir çıkış yolu yok mu dememiz gerekiyor?

E.K.- Bütün bu kısıtlara rağmen seçmen çok büyük ölçüde, 2018’den beri sürmekte olan ve bir çok sorunlar içinde bocalayan bu hükümet sistemini büyük maliyet yükleyen bir rejim olarak kabul edip bunu reddettiğini gösteren bir seçmen kitlesi oy verirse o zaman bir çıkış imkanı buluruz.

LA AHLAK YA DA AHLAK DIŞI TOPLUM  TOPLUM

- Siz sıklıkla bizim toplumuzun içine işleyen  “la ahlak bireysellik”ten  söz ediyorsunuz. La ahlak bireysellikle nasıl çözüm bulunabilir?

E.K.- Bunun teorisini kuran antropologlara göre yüzyıllardır sürmekte ve artık yerleşik hale gelmiş olan yoksulluk ve yoksunluğun derin  bir şekilde toplumu etkilemiş olduğu yerlerde insanlar bu koşullara uygun olarak hayatta kalma stratejisi belirliyorlar.

Bu stratejide başkalarını düşünmek, başkalarıyla birlikte bir toplum içinde yaşadığını var saymak ve onların haklarını da gözeterek hareket etmek yaşamsal sorun haline geliyor. Dolayısıyla da bencillik esas haline geliyor. Bireysel olarak düşünüyorsunuz. Toplum sizi ilgilendirmiyor. Kendi varlığınızı devam ettirmek için çevrenizdeki her şeyden yararlanmanın yoluna bakıyorsunuz.

Bu teoriyi ortaya atan antropologların iddialarına göre bu insanlar için  ailelerinin çıkarları da önem kazanıp bu yaşam stratejisinin parçaları haline gelmiş olabilir. O zaman bunu “la ahlaki hane halkı” olarak Türkçeye çevirebiliriz. İngilizcede “immoral householdism” deniyor.

Türkiye’de bu tür insan sayısı yüksek. Fakat kaç kişi olduğunu bilme durumunda değiliz. Başat durumda mıdır, temel unsur mudur? Bunu söyleyebilmek mümkün değil. Kente göç ve kent yoksulluğuyla birlikte bu, kentlerde bir hayli yoğun hale geldi.

2006 gibi Prof. Dr. Ali Çarkoğlu’yla birlikte Türkiye değerleri üstüne bir saha araştırması yapmıştık. Türkiye’de en yaygın olan zihniyet unsurunun ne olduğunu araştırdık. Ortaya çok ilginç bir sonuç çıktı. İnsanların davranışlarını da belirleyen özelliğin “anomiklik” olduğunu saptadık. Anomi üstüne Fransız sosyolog  Emile Durkheim’ın kitabı var. Toplumun çözülmesi ve değişmesi sırasında eski bir takım bağların artık insanları bağlamadığı, eski kuralların terk edilip yenilerinin gelmediği bir ortamda kuralların mevcudiyetinin ortadan kalktığını yazar. Yani anomik insan kuralın mevcudiyetini bilmiyormuş gibi davranıyor. Sosyal psikologların kullandığı ölçüyü kullandık. Yaptığımız çalışmada Türk toplumunun inanılmaz şekilde anomik durumda olduğunu gördük.

Yani Türk toplumunun kurala tahammülü yok mu?

E.K.- Hiç tahammülü yok. Trafik, imar, eğitim. Bu konularda ne kadar anomik olduğumuz belli değil mi? Biz aklımıza estiği gibi davranacağız. Bunu kendimizde doğal bir hak olarak görmekteyiz.

Özgür olarak tanımladığımız 1950 seçimleri sırasında Türkiye nüfusunun yüzde 25’i kentlerde,yüzde 75’i kırsal alanda yaşıyordu. Bugün Türkiye nüfusunun sadece yüzde 7’si kırsal alanda yaşıyor. Bu çok büyük bir değişim. Yani kır toplumu hemen hemen yok oldu. Onun yerine bir yeni kent toplumu var. Ama kenti sadece imkan olarak gören, memleketi olarak içine sindirmeyen bir nüfusla karşı karşıyayız. Dolayısıyla da yeni bir kent kültürü oluştu. Ne kentli ne küçük kasabalı, ikisi arasında kalan bir nüfus ortaya çıktı. Bu da bizi zorluyor, meydan okuyor.

Siyasetin de etkisiyle bildiğimiz değerlerin yabancı, erdemsiz olduğu, bunların bize çarpık Batılı düşünenler tarafından empoze edildiği inancı yaygınlaştı. Yeni bir erdem anlayışı ortaya çıkartmak ve ona dayalı olarak bu erdeme sahip olanları gerçek halk olarak kabul edip diğerlerinin onları sömürmekte olduğunu ve bu sömürüyü ortadan kaldırabilmek için kent seçkini olarak kabul ettiklerini ekarte etmek için siyasal bir yaklaşım geliştirdiler. Buna da popülizm diyoruz.

Bu ileri teknoloji devrinde, bu yeni kentli nüfusun genç kuşağının hala muhafazakar bir yapıyı benimseyebileceklerini düşünüyor musunuz?

E.K.- Bunlar muhafazakar değil, anomik. Yani kural tanımayanlar. Anomi tek başına muhafazakarlığı sorunlu bir kavram haline getiriyor. Çünkü anomide korunacak bir yapı, kural  filan yok. Aklınıza estiği gibi davranıyorsunuz.

GÖZDE DAVRANIŞ TERBİYESİZLİK

Orada adab-ı muaşeret de yok. Çok rahatlıkla küfür edebiliyorsunuz. Başkalarını aşağılayabiliyorsunuz.

Zaten bu tür davranışları her gün görüyor, şahit oluyoruz...

E.K.- Kent kültürünü değiştirip kendi kültürünü yerleştirmeyi amaçlıyor. Bunu en kestirme yapmanın yolu da siyaset. Bir ara derin yeisle, “Kendi kültürümüzü üretemedik,” dediler. Ama o kolay üretilebilecek bir şey değil. Ciddi bir zihniyet değişikliğiyle birlikte felsefi derinlik gerektiriyor.

Kent kültürü olarak ifade edilenin acaba yerine geçebilir mi? Kent kültüründe ciddi bir bilimsel köken, felsefi bakış açısı ve çoğulculuk  var. O çoğulculuğun belli özgürlük alanları verdiği insanlar bulunuyor. Ama özgürlük alanlarının da sınırları var. Çünkü özgürlük sınırsız değil. Sınırsız olan anomidir. Özgürlüğün yerine anomi geçer mi? Onu bilmiyoruz. Bence mümkün değil.

Anomi sizi çoğulcu bir topluma değil ancak anarşik bir topluma götürür. Belli bir siyasi liderin ve kadrosunun iktidarını sağlamak ve pekiştirmek için kullanmak söz konusu.

Bütün popülist parti ve yönetimlerde bu özellik var.

-Bizde bu özellik 1950’de Demokrat Parti iktidarıyla ortaya çıkmadı mı?

E.K.- Evet. Daha sonra kırsal tabanlı Adalet Partisi ve öbür partilerle devam etti. En son AKP’ye geldiğimiz zaman başka bir şey ortaya çıktı. AKP tabanı kentli. Çünkü nüfus artık kentte yaşıyor.

Kırdan gelmiş, kente entegre olamamış olan, çoğu işsiz, bir kısmı lümpen bir kitle. Bu, Türkiye’nin en büyük seçmen bloku. Yüzde 40.

Eğitim düzeyi çok düşük, işsiz, herhangi bir işte çalışamayacak bir kitle var. Bu kitleyi din ve milliyetçilik değerleri üstünden sweferber ederek, gerçek kentli, eğitim düzeyi yüksek, bir işte çalışan toplum kesiminin statüsünü ortadan kaldırmak için bir çalışma yapan AKP, MHP ve BBP’nin oluşturduğu Cumhur İttifakı denilen bir blok var. Bunlar gayet popülist davranıyorlar ve düşük gelirli, eğitimsiz seçmen blokuyla hareket ediyorlar.

Yaşadığımız deprem felaketi bu blokun taktiğini bozabilir mi?

E.K.- Bu kitle yoksulluk ve yoksunluk içinde oldukları için derme çatma diyebileceğimiz binalarda yaşıyorlar. Depremde en çok kayba uğrayan onlar. İkincisi ekonomi bozulduğunda gene onların kaybı öbür kesime kıyasla daha yüksek oluyor. Böylece de daha ağır bedel ödüyorlar.

Türkiye’de yoksulluğun kökleri Amerikan kıtasının keşfine kadar gider. Amerikan kıtasının keşfi ve oradan değerli madenlerin Avrupa’ya akımı 1520’lerden itibaren Avrupa’yı çok ciddi bir enflasyon sorunuyla karşı karşıya bıraktı. O enflasyonun Osmanlı İmparatorluğu’nun üstündeki etkisi yıkıcıdır.

İktisadi yapısı giderek bozulan ve bunun iktisadi bir sorun olduğunu anlayamayan Osmanlı çok kötü bir ekonomik sorunla karşı karşıya kaldı. Avrupa’da 1769 sanayi devrimiyle birlikte hızla sanayileşirken Osmanlı onun da farkında olmadı. Ekonomik bakımdan küçülüp çöktükçe giderek içine kapandı. Osmanlı’dan beri 600 yıldır yaşanan bu yoksulluk iyice yer etmiş durumda.

Bir de Türkiye’de siyasetçiyle seçmen kitlesi arasında bağımlı bir ilişki var. Güç seçilende, seçende değil. Bu da demokrasinin çalışmasında büyük sorunlar ortaya çıkartıyor. Çünkü demokraside halkın temsilcisi olan kişilerin halka hesap vermesi esastır. Ama patron-yanaşma ilişkisinde halkın hesap sorabilmesi akıl dışıdır.

Demokraside güç halktadır. Temsilciler vekildir. Bir avukat gibi halkın isteklerini yerine getirmek durumundadır. Ne kadar iyi ya da ne kadar kötü yaptığını da gidip halka hesap vermelidir. Ama bu varsayımın Türkiye’de çalışması hemen hemen mümkün değil.

Bir de çıkar grupları var. Bunlara sivil toplum kuruluşları zaman zaman da baskı grupları deniyor. Bu gruplar belli siyasi partiler için halk kitlelerinden oy devşirebiliyorlar.

Tarikatlar gibi mi?

E.K.- Tarikatlarda sufilik var. Bizdeki öyle değil. Siyasal ve ekonomik çıkarlar temeline dayanıyor. Ama sadece tarikatlar değil. Sağ ve sol sendikalar da böyle çalışıyor. TÜSİAD, MÜSİAD gibi dernekler de aynı şekilde faaliyet gösteriyor. Bunlar çıkar ilişkilerini belirli seçmen kitleleriyle farklı temellerde kuruyorlar.

- Sivil toplum kuruluşlarından söz etmişken, özellikle afet zamanlarında topluma karşılıksız yardım etmekle yükümlü olan  Kızılay’ın, başka bir yardım kuruluşu olan AHBAP’a çok yüksek fiyatlardan çadır satmasına ne diyorsunuz?

KIZILAY AKP’NİN HOLDİNGİ OLDU

E.K.- Kızılay’ı AKP holdingleri ağına döndürdüler. Sivil toplum derneği değil, İslamcılık cereyanının siyasal çıkar gruplarıyla iç içe geçmiş bir kapitalist korporasyon, şirket oldu. Kamu çıkarını temsil etmiyor artık. Sadece İslamcılık cereyanının çıkarlarını (özel çıkar) temsil ediyor.

- İç siyasetin uluslararası konjonktürden bağımsız olarak irdelenemeyeceği çok açık. ABD Dışişleri Bakanı Antony Blinken bakanlığa geldiğinden beri iki yıldır ilk kez Türkiye’yi ziyaret etti. Deprem felaketi için geldiği söylendi. Siz Blinken’in sadece deprem için mi geldiğini düşünüyorsunuz?

E.K.- Hayır. Herhalde başka bir çok konuyu konuşmuştur. Mesela NATO’nun genişlemesi, İsveç ve Finlandiya’nın NATO üyelikleri, Ukrayna Savaşı konusunda Türkiye’nin ne oradayız, ne buradayız, şeklindeki dış politikası. Bu konularda görüş alışverişinde bulunmuşlardır diye var sayıyoruz. Zaten yapılan açıklamalarda Türkiye’nin özellikle Suriye’de izlemekte olduğu politika ele alınmıştır. Biliyorsunuz, Ankara ABD’nin YPG/PYD’ye verdiği desteğe karşı çıkıyor. Onlar da, biz bu desteği PKK’ya değil Suriye demokratik güçlerine veriyoruz, diyorlar.

Üzerinde uzlaşamadığımız, çok derin ayrılıklarımız olan konular var.  Ama daha önce Türkiye’nin demokrasiyle olan sorunları nedeniyle Biden Yönetimi’nin Türkiye’ye sıcak bakmadığı  ve yakınlaşmayacağı mesajı verilmişti. Şimdi deprem felaketi neden gösterilerek  sorunları Türkiye’de yüzyüze görüşmek imkanı üretilmiş gözüküyor.

Türkiye, bir çok siyasal gelişmenin bir hayli yakınında yer alan bir ülke. Güneyimizde uzun süredir devam eden savaşlar var. Irak karışık. İran’la ABD arasında ciddi bir sürtüşme var.Doğu Akdeniz’de, hem Yunanistan hem Güney Kıbrıs hem Mısır hem İsrail’le henüz çatışmaya dönüşmemiş ciddi sürtüşme noktalarımız var. Doğu Akdeniz politikasında Türkiye büyük ölçüde yalnızlaştı. Bunu erdem gibi  savunanlar da çıktı.

Mal bulmuş gibi üstüne atladığımız Mavi Vatan mı?

E.K.- Sadece Mavi Vatan değil, “değerli yalnızlık”da var. Yalnızlığın değerli tarafı yok. Yalnızlık çok ağır maliyetlidir. Bazı ülkeler yalnız olmayı becerebilirler.

Kuzeyimizde bir başka felaket yaşanıyor. Ukrayna’ya çok ağır saldıran bir Rusya var. Üstelik Rusya’nın televizyon kanallarında Polonya tehdit edilip işin daha büyütülebileceği mesajları veriliyor. Polonya NATO müttefikimiz olduğu için bizi de doğrudan etkiliyor. Bosna’da Sırplarla sorunlar var. Bunların hepsini üst üste koyduğunuz zaman çevremizin sorunlar yumağıyla sarılmış olduğunu görüyoruz. Doğumuzda Ermenistan ve Azerbaycan arasındaki kriz, Rusya’nın Gürcistan’la olan sorunu da eklendiğinde her tarafımızın problemli olduğu açık. Buralardaki değişikliklerin Türkiye’nin iç siyasetini etkilememesi mümkün değil. Örneğin, Balkan ülkelerinin bir kısmıyla NATO ittifakı, bir kısmıyla Avrupa Konseyi, bazılarıyla OECD içindeyiz. Bir kısmıyla da üye olmamakla birlikte Gümrük Birliği dolayısıyla AB’deyiz.

Türkiye kuruluşundan itibaren “Yurtta Sulh Cihanda Sulh” politikasıyla Kafkaslar, Ortadoğu, Balkanlar, kuzeyde o zamanki Sovyetler Birliği şimdiki Rusya, Ukrayna ve diğerleriyle ilişkilerini birbirinden olabildiğince ayrı tutmaya, biriyle olan ilişkilerini öbürüyle etkilemeyecek şekilde sürdürmeye gayret etmiştir ki bunların  eklemlenip  başa çıkamayacağı ağır ittifak tehditleri haline dönüşmemesine özen göstermiştir.  Galiba onu bu son zamanlarda ihmal ettik. Dolayısıyla da daha yoğun sorunlarla karşı karşıya kalıyormuşuz gibi gözüküyor.

“NATO’DAKİ ADAMIMIZ”

Erdoğan’ın Rusya Lideri Putin’le olan özel ilişkisi Batı’da giderek rahatsızlık yaratmaya başladı. Bu durum Türkiye’de iç politikayı nasıl etkiler?

E.K.- Sadece politikayı değil, ekonomiyi de etkiliyor.19 Nisan 2015’te Moscow Times’da (Rusya’nın İngilizce yayımlanan propaganda organı) Vladimir Frolov isimli bir şahıs “Our Man in NATO” (NATO’DAKİ ADAMIMIZ) başlıklı bir makale yazdı. Tahmin edebileceğiniz gibi NATO’daki adamları Türkiye’ydi. Makale şöyle başlıyor:

“Putin dahiyane stratejik bir adım attı.Bir tek kurşun sıkmadan, bir tek tankı hareket ettirmeden, bir tek uçakla bir yeri bombalamadan, üstelik üstüne 2.5 milyar dolar para almak suretiyle  NATO’yu çökertecek dahiyane bir hamleyi Türkiye’ye S 400 satarak gerçekleştirdi.”

Bunun yayımlanmasının üstünden neredeyse dört yıl geçmesine rağmen, bildiğim kadarıyla,  bu makaleye Türkiye’den hiç bir resmi tepki gelmedi. Bunu okumuş olan NATO müttefiklerimiz ne düşünmüş olabilirler?

Yani Türkiye NATO’yu içinden bölecektir, çalışmasını engelleyecektir, ittifakın dayanışmasını yok edecektir.

- Son gelişmelere bakarsak, sanki öyle olmuyor mu?

E.K.- Beceremedi. Putin muhtemelen bunu hesapladı. Kendi kendine, “NATO’yu bu şekilde akamete uğrattım. Türkiye’yi kullanarak NATO’nun çalışmasınıengelleyebilirim.Ukrayna’ya saldırırsam NATO hiç bir şey yapamaz,” diye hesapladı. Ama hesabı tutmadı.

- Peki, sizce İsveç ve Finlandiya’nın NATO üyeliklerinin Türkiye tarafından veto edilebileceği görüşlerine katılıyor musunuz?

E.K.- İsveç ve Finlandiya’da bunu başarıyla uyguluyor. Ama nereye kadar? Çünkü Türkiye bu arada, ekonomik sorunlarla çok ciddi biçimde karşı karşıya kalmaya başladı.İnkar edilmesine rağmen Merkez Bankası’nda en az 45 milyar dolar civarında bir açık var.

Türkiye ekonomik kriz içinde çok ağır biçimde seviye kaybetmeye başladı. Türkiye 1929 büyük ekonomik krizi, İkinci Dünya Savaşı dahil, hiç bir zaman yedi yıl arka arkaya gelir kaybetmedi. 2014’ten 2021’e kadar Türkiye arka arkaya gelir düşüşü yaşadı. Bu bir rekor. Bu yedi yılda gelirimiz kişi başına 12,500 dolardan 8,500 dolara düştü. Şimdi deniyor ki kişi başı gelir 9,500 dolara çıktı. Bu ne kadar doğru, bilmiyoruz.

İçinde yaşadığımız Sultanizm rejimi yoksulluk üretiyor. Aynı zamanda dış ilişkilerimizin bozulması dolayısıyla bir çok şirket Türkiye’den çıktı. Yatırım için gelmek isteyen Volkswagen gibi şirketler yatırımdan vaz geçti.

AKKUYU RUSYA’NIN ÜSSÜ OLDU

Rusya sevdasından söz etmişken, Akkuyu’nun tamamıyla Rusya’ya terk edilmesini nasıl karşılıyorsunuz?

E.K.- Bu, Yeni Osmanlıcılık romantizmiyle hareket eden bir hükümetin çok büyük açmazı veya ironisi. Acaba Rusya oradan ayrılacak mı? Dediğiniz gibi Akkuyu’nun tamamı Rusya’ya terk edilmiş durumda. Akkuyu tamamıyla Rusya’nın üssü ve limanı haline geldi. Çok vahim bir durum. Ama bu konuda hiç kimse oralı değil.

18. yüzyıl  itibarıyla Rusya’dan çok çekmiş olan Osmanlı İmparatorluğu ve onun devamı olan bir ülkeyiz. Buna rağmen Rusya’yı herhangi bir şekilde sorun olarak görmüyorlar. Buna karşılık ABD’yi sorun olarak görmek bana tuhaf geliyor.

- Sultanizm rejiminin kasıtlı olarak Türkiye’yi Batı bloku ve NATO’dan kopartmak istediği savlarına katılır mısınız?

E.K.- Bunun şu ana kadar bu kadar açık şekilde ifade edildiğini duymadım. Sanki hem NATO’da hem Rusya,Çin ve İran’la aynı derecede yakın ve samimi ilişkiler içinde olunabilirmiş varsayımıyla hareket ediliyor gibime geliyor.

Büyük zorluklar içinde olan, birbiriyle çelişen ve çatışan ilişkiler arasında sıkışmış ve sanılanın aksine yalnızlaşmış  gibi gözüküyoruz. Yalnızlaştığı zaman da imkanları azalan, yoksulluğu kolayca giderilemeyen bir ülke doğal olarak zayıflayan bir ülkedir. Aynı zamanda yumuşak güç kaybetmekteyiz. Yumuşak güç daha kolay ittifaklar kurmamızı, daha kolay kültürel ve ekonomik ilişkiler içine girmemizi sağlar. Oysa bu alanlarda çok ciddi olarak zorlanıyoruz.