Çok yakın bir dostum, hayatına yeni insanlar almayışından övgüyle bahsedince onun bu davranışını kendimce uygulamaya çalışmıştım. Çünkü dostlarımın sözlerine ve davranışlarına fazlaca önem veririm. Bir zaman sonra hem dostumun hem de kendimin mutsuzluk seviyesinde bir azalma görmeyince bu uygulamamı sorgulamaya başladım… Öyle ya, yolunda gitmeyen bir şeyler vardı!
Bazı basmakalıp sözler vardır ya, basmakalıp olduğu bilindiği halde uyulurlar… Mesela, “Bir lisan bir insan.”, gibi… Kaç kişinin bu sözü dayanak gösterip dil öğrenmek arzusunu sanki zorundaymışçasına haklı çıkarma uğraşına şahitlik etmişimdir. Daha çok hoşuma gidense, “Her insan bir dünya…”, sözüdür. İlk söz ile çok yakın anlamlı olsa bile bu söz nedense ilkinin gölgesinde kalmış ve onun kadar tatbik edilmemiştir… Hâlbuki “bir insan”ın kapısını açtığı için sitayişle dil öğrenilirken; bambaşka bir dünyanın kapısını açtığı bilindiği halde yeni bir insanla tanışılmakta dil öğrenmek kadar istek duyulmuyordu…
Yorum Yazın