Amazon'un kurucusu Jeff Bezos, Twitter üzerinden yaptığı paylaşımda, “Çok sayıda seçilmiş yetkilimiz hala bu teknikleri kullanıyor” diyerek günümüz liderlerinin kullandığı yöntemleri işaret etti.
Jeff Bezos’un paylaştığı araştırmanın başlığı, “Çocuklar Popülerlik Kazanmak İçin Çatışmayı Nasıl Kullanır?”
Araştırmalara göre, bir öğrencinin daha üçüncü sınıfta gösterdiği uyumlu saldırganlığı okul arkaşları arasındaki statüsünü yükseltebiliyor.
Psikolog Susan Pinker, insan doğası bilimindeki yeni keşifleri araştırıyor.
Buna göre birinin sadece kazanmak için bir tartışma çıkardığını görüyorsanız, o kişinin muhtemelen 3. sınıftan beri yaptığı bir şeye tanık oluyorsunuz.
Personality and Individual Differences dergisinde yakın zamanda yayınlanan bir araştırmaya göre, bazı küçük çocukların en iyi olmak için çatışmayı kızıştırma tekniğine başvurdukları görülüyor.
Florida Atlantic Üniversitesi'nde baş yazar ve psikoloji profesörü olan Brett Laursen, saldırganlığın belirli bir popülerliği canlandırabileceği fikrinin yeni olmadığını söylüyor. Ancak araştırma, okul çocukları arasında, saldırganların tekrar eden çatışmalar yaratmasından kaynaklanan bir örüntü oluştuğunu gösteriyor ve sınıf arkadaşlarının genellikle bu duruma katılmak yerine boyun eğdiği ortaya çıkıyor.
Araştırmacılar, ilgili statü türünü tanımlamak için “popülerlik” terimini kullandıklarında, bu olağan çağrışım olarak düşünülmüyor. Dr. Laursen, “Diğer çocukların bu çocukları gerçekten sevdiğini kastetmiyoruz” dedi. “Daha çok bir hakimiyet işareti. Popüler çocuklar, standartları belirler; öğle yemeğinde yanınızda kimin oturduğu, doğum günü partinize kimin davet edildiği veya kimin size ilgi gösterdiği gibi kaynakları kontrol eder.”
Saldırganlık yalnızca fiziksel güç kullanmak anlamına gelmez, dedi. “Her zaman diğer çocuklara vurma davranışı geri tepebilir. Başkalarının geri adım atmasını sağlamak için; şiddete başvurmadan çatışmayı kullanmak çok daha güvenlidir. Sadece insanların size bağlılıklarını gösterdikleri, olabileceklerden korktukları anlaşmazlıklara ihtiyacınız var.”
Doktora adayları Michael Yoho ve Sharon Faur ile birlikte çalışan Dr. Laursen; konuyu araştırmak için, hepsi üçüncü, dördüncü ve beşinci sınıflardan oluşan 356 ilkokul öğrencisinden, güz dönemlerinin başında ayrıntılı anketleri doldurmalarını istedi. Çocuklara, fikirleri ve inançlarının yanı sıra önceki gün ve kiminle ne kadar anlaşmazlık yaşadığı soruları yöneltildi. "Başkaları hakkında arkalarından kötü konuşan", "okulda başı belaya giren" veya "başkalarına vuran, iten veya iten" sınıf arkadaşlarını aday göstermeleri istendi. Öğrencilerin kimlerle zaman geçirmeyi ya da kaçınmayı seçecekleri hakkında da sorular yer alıyordu. Böylece, araştırmacılar, yılın başında her sınıfın sosyal dinamikleri hakkında bir genel bakış elde ettiler. Dönem sonunda araştırmacılar aynı öğrencilerden anketleri tekrar doldurmalarını istedi.
Sonuçlar, sık sık saldırganlık sergileyen çocukların dönem sonunda statülerini yükselttiğini, çatışmacı davranışlarını sürdürmeyenlerin ise popülerlik artışı sağlayamadığını gösterdi. Kısacası, her sınıftaki az sayıda öğrenci, muhtemelen saygı gösterme niyetiyle, anlaşmazlık çıkarmaya devam etti. Dr. Laursen, "Bu anlaşmazlıkların çoğu büyük tartışmalar değil, daha çok, örneğin birinin önerisini kabul etmemek, sadece diğerlerinin patronun kim olduğunu bilmesini sağlamak için baskınlık gösterileriydi" diye ekledi.
Dr. Laursen, bu öğrencileri diğerlerinden ayıran şeyin, "başkalarını manipüle etme konusunda stratejik düşünme" eğilimleri olduğunu öne sürdü ve bunun muhtemelen kalıcı bir özellik olduğunu da sözlerine ekledi. “Durumlarını önemseyen insanlar için bir anlaşmazlık asla sadece bir anlaşmazlık değildir. İster 15 ister 50 yaşında olun, her şey popülerliği korumak ve geliştirmek için bir egzersizdir.”
Diğer araştırmalar, bu tür kavgacı davranışların cezalandırılmaktan ziyade daha ileri yaşlarda daha fazla ödüllendirildiğini göstermiştir. Bu, sosyal dünyamızın kasvetli bir resmini çizebilir, ancak en azından sadece küçük bir insan grubunu kapsamaktadır. Dr. Laursen'in işaret ettiği gibi, toplum şu ya da bu türden gagalama emirlerine güvenme eğilimindedir.
Yorum Yazın