Fosil yakıt bağımlılığından kurtulmak için zaman kazanmayı amaçlayan projede gezegenin üzerine yüksek teknoloji baloncuklardan oluşan bir "uzay şemsiyesi" inşa edilmesi amaçlanıyor.
Güneş radyasyonunu engellemek için gezegenin üstünü geniş bir şemsiyeyle örtme fikri ilk olarak 1980’lerin ortalarında astronom Roger Angel tarafından önerilmişti.
Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)
Bu şemsiyenin Ay toprağından elde edilen malzemelerden veya hidrojen dolu alüminyum balonlardan yapılması da öneriler arasındaydı.
Işığı yüzeyden uzaya geri yansıtmayı amaçlayan diğer büyük ölçekli jeo-mühendislik projelerinden daha risksiz görülen proje, iklim krizinin etkilerinin kötüleşmesi üzerine MIT’nin gündemine geldi.
Angel’ın konseptini temel alan ve onu geliştiren MIT mühendisleri, Brezilya kadar alan kaplayacak bu tabakayı bir dizi ince, silikon baloncuktan tasarlamayı planlıyor.
"Uzay baloncukları" diye nitelenen bu yapıların uzayda bir sal gibi birleşmesi öngörülüyor.
Söz konusu yapının uzayda L1 adı verilen noktaya yerleştirilmesi planlanıyor. Dünya ve Güneş arasındaki bu nokta gezegenimizden yaklaşık 1,6 milyon kilometre uzaklıkta.
MIT araştırmacıları, baloncukların dış yüzeyinde kullanılacak silikonu -50 derece sıcaklıkta ve uzay ortamındakine benzer basınç altında test etti.
Teoride böyle bir kalkanın kütle yoğunluğu metrekare başına yaklaşık 1,5 gram olacak. Baloncukların yerleştirildiği bölgede kendiliğinden şişmesi öngörülüyor.
Ekip, bu tabakanın Güneş radyasyonunun yüzde 1,8'ini Dünya'ya ulaşmadan önce saptırabilirse küresel ısınmayı tamamen tersine çevirebileceğine inanıyor.
MIT Profesörü Carlo Rattio, "Güneş kalkanı fizibilite çalışmalarını bir sonraki seviyeye taşımanın, jeomühendislik yaklaşımlarının acil hale gelmesi durumunda daha bilinçli kararlar vermemizi sağlayacağına inanıyoruz" dedi.
