Başını hafifçe sağa çevirdi. Sadece çevirdi. Eğmedi. Bükmedi. Yaşamı boyunca nefret ettiği bu iki hareketin hiçbirini yapmadı. Çenesini avucuna dayadı. Son zamanlarda yüzünden hiç eksik olmayan o acı hüzün, hemen gelip gözlerine yerleşti. Işıltısı günden güne kaybolmakta olan kahverengi gözlerinde, koyu gölgeler yarattı.
Alışkanlıkla elini saçlarına götürdü. Onları düzeltmek istedi. Kısacık saçlara dokununca yine şaşırdı. Kemoterapiden sonra iyice dökülmüş, şimdi ise biraz uzamış olan, civciv sarısına boyattığı bu yeni saçlarına bir türlü alışamamıştı...
